Śliwa Stanley – specyfikacja
| Podkładka: | ałycza |
| dojrzałość zbiorcza: | połowa września |
| barwa kwiatów | białe |
| pora kwitnienia | kwiecień maj |
| wielkość owocu: | 40-50g duża |
| kształt owocu: | owalny |
| barwa owocu: | granatowy fioletowy |
| miąższ: | soczysty słodki słabo odchodzi od pestki |
| mrozoodporność: | niska |
| pochodzenie: | USA |
| zapylacze: | samopylna |
Śliwa Stanley – charakterystyka odmiany
Śliwa Stanley pochodzi z USA. Otrzymana została w 1913 r. w Nowojorskiej Stacji Doświadczalnej Geneva z odmian Węgierka z Agen i Wielki Książę(Grand Duke).Do produkcji została zalecona w 1926 r. W kilka lat później zawitała do Polski. Obecnie Stanley nadal jest odmianą bardzo cenioną i powszechnie uprawianą w sadach towarowych. Chętnie uprawiają ją też amatorzy w ogrodach, sadach przydomowych i na działkach.
Drzewo
Drzewo odmiany Stanley rośnie początkowo silnie, później słabo. Koronę tworzy wyniosłą z dużą ilością krótkopędów, kulisto-stożkową, raczej luźną, niezbyt symetryczną ze zwisającymi gałęziami. Drzewo kwitnie o średniej porze, zwykle w kwietniu. Kwiaty są średniej wielkości, o białych płatkach, szeroko- jajowatych. W okres owocowania Stanley wchodzi wcześnie. Owocuje corocznie i bardzo obficie.
Owoce
Owoce Śliwy Stanley są duże lub bardzo duże. Dorastają do 40-50 g. Są jajowate, zwężone przy szypułce i podobne do owoców Węgierki Włoskiej. Skórka jest ciemnogranatowa z silnym niebiesko-fioletowym nalotem. Skórka łatwo odchodzi od miąższu jeśli owoc jest dojrzały. Śliwa Stanley posiada miąższ żółty lub zielonkawożółty, soczysty, lekko aromatyczny, słodki, smaczny. Miąższ słabo odchodzi od pestki. Pestka jest wydłużona, ostro zakończona od strony szypułki. Odmiana jest deserowa. Śliwki można jeść na surowo i dodawać do ciast i deserów. Owoce nadają się również na przetwory. Doskonałe są kompoty, marmolady i susz z tej odmiany.
Zbiór i przechowywanie
Owoce Śliwy Stanley dojrzewają do zbioru w pierwszej połowie września, a czasem dopiero w trzeciej dekadzie. Zależy to od roku, a konkretnie od pogody i rejonu. Przed zbiorem owoce nie opadają. Można więc je przetrzymać na drzewie nieco dłużej. Będą wtedy jeszcze smaczniejsze. Owoce Stanleya dojrzewają w tym samym czasie i można je zbierać mechanicznie za pomocą otrząsarki.
Odporność
Śliwa Stanley jest niezupełnie wytrzymała na mróz. Kwiaty w porównaniu do innych gatunków śliw są jednymi z odporniejszych na wiosenne przymrozki. Jeżeli chodzi o choroby w tym szarkę i szkodniki to drzewo jest średnio podatne.
Zapylacze
Odmiana Stanley jest samopylna. Jeśli jednak w sąsiedztwie będą rosły inne odmiany kwitnące w tym samym czasie, zbiory będą jeszcze większe. Śliwa Stanley jest bardzo dobrym zapylaczem dla innych odmian śliw.
Sadzenie
Śliwę Stanley można sadzić w rejonach o łagodniejszym klimacie. Śliwa lubi gleby żyzne, średnio wilgotne, próchnicze i przepuszczalne. Szczepiona na ałyczy znosi gleby nieco gorsze. Preferuje stanowiska raczej ciepłe i słoneczne lub półcieniste. Gleba powinna być lekko kwaśna lub o odczynie zasadowym. Glebę przed posadzeniem drzewka warto przygotować, przekopać i odchwaścić. Jeśli jest nieodpowiednia trzeba ja czasem wymienić w całości. To zaprocentuje, bo zbiory będą większe, a drzewo zdrowsze. Drzewka można sadzić od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Jeśli drzewko jest z gołymi korzeniami to najlepiej sadzić go wczesną wiosną lub jesienią gdy nie jest w okresie wegetacyjnym. Drzewka owocowe zakupione w doniczce można sadzić także w lecie. Po posadzeniu roślinę trzeba obficie podlać. Warto gdy jest ciepło zrobić wokół pnia misę, która bardzo ułatwia podlewanie, ponieważ zapobiega rozlewaniu się wody na boki. Drzewka sadzone jesienią wymagają mniej podlewania niż sadzone latem.
Dopuszczalny poziom wód gruntowych oraz rozstaw sadzenia – Śliwa Stanley (korona wrzecionowa)
Cięcie
Śliwa odmiany Stanley wymaga cięcia. Prawidłowo przeprowadzony zabieg ogranicza rozwój chorób, zapobiega nadmiernemu zagęszczaniu się korony, ułatwia zbiór owoców i ułatwia ewentualne opryski. Nowo posadzone drzewka również należy ciąć w celu formowania korony. Drzewko bez rozgałęzień przycina się na wysokości 70-90 cm. Drzewko z pędami bocznymi także się tnie. W tym przypadku wycina się wszystko do wysokości 50 cm od ziemi, ucina się przewodnik do wysokości 30-40 cm nad ostatnim pędem, a gałązki skraca się o 1/3 ich długości jeśli są dłuższe niż 30 cm. Warto wiedzieć, że jeśli jest więcej niż 5 pędów bocznych nadwyżkę należy usunąć. Każdorazowo po zabiegu przycinania warto miejsca cięte zabezpieczyć maścią ogrodniczą.
Przeczytaj także na blogu:
Janusz Ścirko (zweryfikowany) –
Bardzo ładne sadzonki.